Ειδήσεις

“Ησουνα κι εσύ εκεί;”- Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς

Τι ημέρα και αυτή Θεέ μου.
Ανοιξιάτικη, φωτεινή, η ματιά σου αγκάλιαζε το γαλάζιο του ουρανού και μύριες τόσες
χαρούμενες σκέψεις έστηναν στο μυαλό τον πιο τρελό χώρο.
Χαράς Ευαγγέλια, πρώιμη Λαμπρή, πρώιμη ανάσταση της φύσης και των χαμένων ελπίδων
κάθε πικραμένης καρδιάς.
Πήρε των ομματιών της η θλίψη και η κατήφεια, η αγωνία και ο πόνος πως τίποτα δεν μπορεί
να γίνει, πως όλα είναι μάταια και πως κάθε προσπάθεια δεν έχει αποτέλεσμα.
Για άλλη μια φορά δόθηκε η απόδειξη και απάντηση, πως όταν κάτι το θέλεις και το επιθυμείς
παρά πολύ τότε να είσαι απόλυτα βέβαιος πως ολόκληρο το Σύμπαν και όλοι οι Θεοί
συστρατεύονται μαζί σου για την εκπλήρωση της επιθυμίας σου.
Την μοναξιά της αγωνίας που τόσο καιρό έτρωγε τα σωθικά μου ποτέ δεν την ένιωσα, αυτήν
την αγωνία της πίκρας δεν την μοιραζόμουνα με τους άλλους, οι άλλοι την μοιραζόντουσαν
μαζί μου.
Σήκωνα τότε το κεφάλι μου ψηλά, ρουφούσα άπληστα τον αέρα για να γεμίσω τα πνευμόνια
μου και έδινα κουράγιο στον εαυτό μου, «δεν είσαι μόνος σου του έλεγα, κοίτα πόσοι πολλοί
έχουν την ίδια με εσένα αγωνία».
Με πιο ανάλαφρο περπάτημα περπατούσα και μονολογώντας επαναλάμβανα, θα γίνει που
θα πάει, «θα στηθεί στα πόδια του και θα μεγαλουργήσει ξανά ο πολιτικός φορέας της
Δημοκρατίας, της ισονομίας, της δικαιοσύνης, της αλλαγής, του Σοσιαλισμού».
Μέχρι πότε σκεπτόμουν, αυτόν τον πολιτικό φορέα που τόσα πρόσφερε στον τόπο, με τα
μικρά και μεγάλα λάθη του, θα τον κατατρώνε σαν αδηφάγα πιράνχας μικροί και ανίκανοι
διαχειριστές.
Έκανα πέτρα την καρδιά μου και μερικές φορές προσπαθούσα να τους δικαιολογήσω,
δύσκολη περίοδος έλεγα, οικονομική κρίση, περίεργα γεωπολιτικά παιχνίδια δεξιά και
αριστερά, πολλά χρόνια διακυβέρνησης του τόπου, δύσκολη έλεγα η ανάσταση όταν από
λάθη δικά σου και τον βρώμικο πόλεμο όλων των άλλων έχεις βρεθεί στα τάρταρα του Άδη.
Βγάζεις το κεφαλάκι σου λιγάκι από το βούρκο για να πάρεις λίγο αέρα και σου δίνουν μια
και σε βυθίζουν περισσότερο.

Με έπαιρνε και με σήκωνε ο διάβολος, μα τι στο καλό κάνουν αυτοί που διαχειρίζονται την
τύχη αυτού του ιστορικού κόμματος;
Καρφί δεν τους καίγεται που πάει φούντο το κόμμα που εκπροσωπούν και πως αν
συνεχίσουν να βαδίζουν όπως βαδίζουν, δεν θα δουν ποτέ τους άσπρη μερα;
Ώρες – ώρες με έπιαναν οι κακίες μου και έλεγα πως όλοι αυτοί, τα λεγόμενα μεγάλα
κεφάλια, είναι σίγουρο πως όταν ο Θεός έβρεχε πολιτικό μυαλό αυτοί κρατούσαν ομπρέλα.
Μια στιγμή αναθάρρησα, όχι ότι το πίστεψα, μαζεύτηκαν μας είπαν όλοι, αυτοί που κάποια
στιγμή μαχαίρωσαν το κόμμα τους, αυτοί που έμειναν ως θεσμικοί εκπρόσωποι του
κόμματος, κάποιοι άλλοι παρατρεχάμενοι και μη και κάποιοι βουλευτοσωτήρες που έβλεπαν
τον ήλιο τους να κατηφορίζει προς την Δύση και αποφάσισαν όλοι μαζί να κάνουν κάτι
καινούριο.
Με έζωσαν τα μαύρα φίδια, πριν μας πουν τι ακριβώς θέλουν να κάνουν, τι θέλουν να
εκπροσωπήσουν, τι προτείνουν στον Ελληνικό Λαό, έβγαλαν τα μάτια τους, όχι στο τι
πιστεύουν, όχι στο που συμφωνούν η διαφωνούν αλλά με πιο τρόπο και ποιες διαδικασίες
θα εκλεγεί ο Πρόεδρος ενός πράγματος ανύπαρκτου.
Λόγω της ομπρέλας που κρατούσαν όταν ο Θεός έβρεχε πολιτικό μυαλό όχι μόνο δεν
κατάφεραν να ερμηνεύσουν το γιατί και ποιος κόσμος πήγε και ψήφισε σε εκείνη την
φαρσοκωμωδία εκλογής Προέδρου, αλλά την ερμήνευσαν και λάθος.
Όσο βλάκας και ηλίθιος να είσαι εύκολα μπορούσες να καταλάβεις ότι αυτοί που ψήφισαν
έστειλαν ένα μήνυμα, εμείς είμαστε ΠΑΣΟΚ, το θέλουμε ζωντανό και δυνατό, ψήφισαν και κάποιοι άλλοι που επιθυμούσαν όχι την διάλυση του ΠΑΣΟΚ, αλλά αν τους ήταν μπορετό
ακόμα και την διαγραφή του από την πολιτική ιστορία αυτού του τόπου.
Δεν τους αρκούσε η πρώτη φαρσοκωμωδία, χωρίς κανέναν να ρωτήσουν, το τι κάνει ο κ.κ.
Σταύρος και ο κ.κ Καμίνης ουδόλως με ενδιαφέρει, αυτή η Φώφη με πιο δικαίωμα και ποιος
την εξουσιοδότησε να γίνει Κουμπάρα και να βαπτίσει το μόρφωμα που κατ’ επιταγή
κάποιων προσπαθεί να δημιουργήσει;
Δώσανε ένα όνομα και ξευτέλισαν δύο πολύ βαριές λέξεις του Ελληνικού λεξιλογίου, το
Κίνημα και την Αλλαγή.
Όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο άλλη τόση έχουν οι κουμπάροι του ονόματος με
το περιεχόμενο, το ιστορικό βάρος και την προοπτική που έχουν αυτές οι δύο λέξεις.
Ήσουνα και εσύ εκεί;
Στην μάζωξη των διαφόρων που με το χειροκρότημα τους κλήθηκαν να νομιμοποιήσουν την
δήθεν ίδρυση του νέου πολιτικού φορέα;
Βγάλανε τα μάτια τους οι επίδοξοι αρχηγίσκοι αν θα εκλέξουν όργανα η όχι, αποφάσισαν και
«διεμοίρασαν τα ιμάτια τους», τόσους εσύ άλλους τόσους εγώ.
Αν ήσουν δεν πιστεύω ότι έφυγες και πολύ χαρούμενος, για ένα είμαι βέβαιος, έφυγες με
πιο πολλά ερωτηματικά από αυτά που είχες όταν πήρες την απόφαση να πας.
Δυστυχώς όμως φίλε μου, η τυπική συμμετοχή και ανοχή εναι η πιο μεγάλη ενοχή.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
23/3/2018

Σχολιασμός Άρθρου

Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Η Δημοκρατική δεν υιοθετεί αυτές τις απόψεις. Διατηρούμε το δικαίωμα να διαγράψουμε όποια σχόλια θεωρούμε προσβλητικά ή περιέχουν ύβρεις, χωρίς καμμία προειδοποίηση. Χρήστες που δεν τηρούν τους όρους χρήσης αποκλείονται.

Σχολιασμός άρθρου