Οι καρέκλες της λησμονιάς

«Εχω κλάψει αρκετές φορές. Πάντα όμως μόνος μου, το βράδυ στη σκηνή μου. Αυτό είναι κάτι δικό μου, εγώ βρίσκομαι εκεί γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν ανάγκη την ψυχραιμία μου και όχι το κλάμα μου» είχε πει ο κ. Μουζάλας τότε που δεν καθόταν σε υπουργική καρέκλα, αλλά συμμετείχε  σε αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας, όπου προσπαθούσε μέσα σε δύσκολες συνθήκες να «γεννήσει» ζωή. «Στις αποστολές παλεύουμε με την έλλειψη χειρουργείων, την έλλειψη φαρμάκων, την έλλειψη υποδομών. Χειρουργούμε σε αντίσκηνα» έλεγε τότε ο κ. Μουζάλας, ιδρυτικό μέλος των Γιατρών του κόσμου. Μου φαίνεται αδιανότητο για έναν άνθρωπο που έζησε την ζωή του μέσα σε σκηνές προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο των όπου γης κατατρεγμένων, να βλέπει τις εικόνες που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου στη Μόρια και να βρίσκεται ακόμη στην καρέκλα του .Να κάθετε άραγε γιατί θεωρεί, όπως και τότε, πως οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη του και την ψυχραιμία του; Οι εικόνες δεν οδηγούν σε τέτοια συμπεράσματα. Και η ψυχραιμία πάει περίπατο όταν προαναγγέλλεις πιθανούς θανάτους από το κρύο. Τελικά έχω αρχίσει να πιστεύω πως κάτι παθαίνουν όταν κάθονται σε βουλευτικά και υπουργικά έδρανα κάποιοι άνθρωποι. Και δεν μιλώ για τους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς. Μιλώ για ανθρώπους σαν τον Γιάννη  Μουζάλα ή τον Γιάννη Πανούση (που έφυγε ευτυχώς) ή τον Γιώργο Γραμματικάκη που από τότε που μετοίκισε στα ευρωπαϊκά έδρανα, χάσαμε τον λόγο του και τα βιβλία του. Ισως τελικά μας είναι πιο χρήσιμοι στα πόστα που ήταν,  πριν καθίσουν στις καρέκλες της λησμονιάς.