Το έθιμο

Είναι  κάτι σαν έθιμο, κάτι σαν τα αυγά της Λαμπρής, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, να ξεκινούν συσκέψεις για την «εικόνα της πόλης», να τρέχουν και να μη φτάνουν για τον «καλλωπισμό», να δίνουν απανωτές συνεντεύξεις για το τι γίνεται και το τι πρόκειται να γίνει, να καλούν εθελοντές να κάνουν «δράσεις» καθαρισμού –και να κουνούν και το δάχτυλο σε όσους δεν συμμετέχουν- ενόψει τουριστικής σεζόν βεβαίως-βεβαίως, γιατί «τι θα πουν οι τουρίστες». Διότι, ως γνωστόν, το νησί τον υπόλοιπο χρόνο δεν κατοικείται. Η μάλλον, κατοικείται  από  πολίτες αυτής της χώρας και του νησιού, που κάποιοι έξυπνοι θεωρούν ότι έχουν μόνον υποχρεώσεις (οικονομικές πάντα), όχι όμως και το αυτονόητο δικαίωμα να ζουν 12 μήνες τον χρόνο σε περιποιημένο και καθαρό νησί ή να κυκλοφορούν σε ασφαλείς δρόμους,  χωρίς λακκούβες , με καινούργια άσφαλτο και διαγράμμιση, ακόμη και με το αγαθό του ηλεκτρικού ρεύματος , που δεν θα πηγαινοέρχεται με τις σταγόνες της βροχής. Και κάπως έτσι, γίνεται είδηση μετά φωτογραφιών το κλάδεμα, το ξεχορτάριασμα, ο καθαρισμός πάρκων και παραλιών, η καινούργια άσφαλτος. Το αυτονόητο δηλαδή.  Κι όχι μόνον αυτό, αλλά δίνουν και παίρνουν τα δελτία τύπου. Δεν ξέρω εάν συμβαίνει σε άλλη χώρα, να μαζεύουν τους δημοσιογράφους οι αρμόδιοι υπηρεσιών και να τους ανακοινώνουν πως πρόκειται να κάνουν την δουλειά τους. Υ. Γ. Παρεπιπτόντως, μια και μιλάμε για… δουλειές και εικόνες, αυτά είναι χθεσινά σκουπίδια. Στην Μεσαιωνική Πόλη, για την οποία  αν δεν κάνω λάθος , γίνονται ειδικές συσκέψεις  επί συσκέψεων για την εικόνα της…