Ναι , θα ξαναγράψω για την Συρία. Από τον φόβο, να μη συνηθίσω, στις εικόνες παιδιών, που προσπαθούν να πάρουν ανάσα με μάσκες οξυγόνου. Παιδιών. ξαπλωμένων πάνω σε ματωμένα σεντόνια. Αγχώνομαι, μήπως και πάψω να θυμώνω με όσους θυσιάζουν λαούς ολόκληρους. Να μη συνηθίσω, στις εικόνες, που εισβάλουν στον υπολογιστή μου και στο σαλόνι μου, μέσα από τις ειδήσεις των 8. Γονείς, συγγενείς, φίλοι, άγνωστοι αρπάζουν στα χέρια τους μικρά παιδιά. Είναι πανικόβλητοι και ουρλιάζουν. Τα γδύνουν και τα ξαπλώνουν όπου βρουν, τα καταβρέχουν.
Δεν κλαίνε. Δεν μπορούν καν να αναπνεύσουν. Το βλέμμα τους είναι κενό. Ούτε καν τρομαγμένο. Τα μάγουλά τους κατακόκκινα από την υπερπροσπάθεια που κάνουν για να γεμίσουν με οξυγόνο τους πνεύμονές τους και να κρατηθούν στη ζωή.
Σε ένα άλλο σύμπαν από αυτό, όπου οι σφαγές εξακολουθούν να χωρίζονται σε «ιμπεριαλιστικές» και «αντι-ιμπεριαλιστικές» και να αντιμετωπίζονται ανάλογα, ας αφιερώσουμε ένα λεπτό σκέψης, στα παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ και δεν θα δουν τα όνειρά τους να πραγματοποιούνται ή να διαψεύδονται…
Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά… (Ν.Καζαντζάκης)
